Laten we meteen met de deur in huis vallen…Maart 2020 staat in ieders geheugen gegrift. COVID-19 kwam totaal onverwachts, aan hoge snelheid en met een onmiddellijke impact. Plots was alles anders. De Jeugdzorg werd volledig op zijn kop gezet. Sindsdien draaien we als sector op volle toeren. In de thuiscontext wordt er veel van de mensen gevraagd, maar ook en vooral op de werkvloer wordt ieders dr

De jeugdzorg toont zich al decennia lang bewust van het belang om de context centraal in het verhaal te houden. Hoe verblijf vermijden of hoe het als een ondersteunende, tijdelijke actie te houden? Bij deze betrachting vanuit de overheid kan echter nog een aanzienlijke sfeer van frustratie afgeleid worden, zoals bij het uitschrijven van nieuwe opdrachten en erkenningen, in de zoektocht naar nog me

Opvoeders, hulpverleners, groepsbegeleiders, coördinatoren en directies vinden in (Sh)it happens heel wat praktisch bruikbare tips en technieken om het oplossingsgericht denken te implementeren in hun organisatie, hun team en tijdens het begeleiden van jongeren.

Net zoals in andere sectoren worden we binnen jeugdhulp op vandaag geconfronteerd met de stijgende energieprijzen. En niet een klein beetje! Dit gaat over gigantische bedragen die wij niet kunnen en in geen geval willen doorrekenen aan onze hulpvragers.

In elke klas zit er gemiddeld 1 kind met honger. Dat is schrijnend en er moet iets aan gedaan worden. Daarover is iedereen het eens maar hoe, dat is een ander paar mouwen. Decennialang al proberen politici en vele sociale diensten hier een antwoord op te bedenken maar nog raakte dit probleem de wereld niet uit, België niet uit en ook de school niet uit. Ik denk dat elkeen in de sociale sector hier

Het hakt erin. Dat is de kern van de sporen die BOY bij ons als begeleiders achterlaat. Niet alleen de toneelspelers die zich zodanig inleven in hun rol, maar ook elk klein detail dat wij als actoren uit de sociale sector tegenkomen in onze carrière. Het valt zo eenvoudig te begrijpen terwijl er heel wat abstracte begrippen en organisaties aan bod komen. Het verhaal kan me op een zodanige manier m

Dossier O. is een psychologische misdaadmusical over een hypocriete familie, een vernietigende ziekte, een falende jeugdzorg en een onwaarschijnlijke asshole. Maar ook over hoe je zo’n jeugd kan overleven, want: ‘Het is nooit te laat.’

Eerlijk, me verleiden tot het lezen van een handboek voor praktijkwerkers vraagt tegenwoordig enig doorzettingsvermogen. Bijna twintig jaar in het praktijkveld van werken met tieners en hun ouders binnen de intense context van een OOOC, lonken bij thuiskomst vaak andere zaken dan met de neus gaan zitten boven weer een nieuw praktijkboek. Maar ondanks mijn initiële aarzeling wist Sven Bussens mij

In wat volgt neem ik jullie mee naar een tekst die ik een viertal jaar geleden schreef, vanuit een diepe verontwaardiging om wat zich aandiende in mijn werkcontext. De kinderen waarover ik schrijf verbleven op dat moment een tiental dagen in de voorziening.