Zovele jaren geleden, kreeg Greet Demesmaeker in haar opleiding steevast mee dat ze als hulpverlener zeker niet te dichtbij mocht komen bij hulpvragers. Hoewel dit nooit goed aanvoelde, handelde ze volgens de principes die haar werden aangeleerd. Gaandeweg gaf ze gehoor aan haar kritisch buikgevoel en onderzocht ze het nog steeds relevante dilemma van afstand/nabijheid binnen de welzijnssector.

“Ik bleef hem elke dag door de ochtend loodsen met troostende woorden, peptalk en tonnen geduld. Maar toen hij van de stress overgaf op mijn schoenen, is er echt iets geknapt in mij en heb ik hem gezegd dat hij niet meer naar school hoefde te gaan.” (Mama van een dertienjarige jongen die niet meer op school raakt.)