Twee getuigenissen in de kantlijn over grensoverschrijdend gedrag bij hunzelf in de kindertijd. Maar dit, terwijl er al maanden artikels verschijnen over wat er misloopt binnen justitie, politie en de sociale sector. Hierbij volgde er nooit 1 woord, nooit 1 lettergreep over hulp voor de huidige slachtoffers. Voor deze slachtoffers blijft het niet bij “kijken”. Deze twee mensen zijn twee profielen die de mogelijkheden hadden, en zelfs nog steeds hebben, om die slachtoffers van vandaag een hand toe te reiken. Of om hen op zijn minst een stem te geven. En al die tijd bleef het oorverdovend stil. Ineens is er dan de getuigenis en nog blijft het stil voor de slachtoffers van vandaag. Waarom?
Hoe moeten de mensen die er elke dag mee te maken hebben zich voelen, als diegene die zelf ervaring hebben met dergelijke feiten hun zelfs niet helpen. Hoe hard moeten zij momenteel roepen in hun binnenste van ongeloof, woede en verdriet?
Je kan niet zeggen met een gebroken stem en hoofd naar beneden: “ik heb iets dergelijk meegemaakt” en “dit heeft een stempel op mijn leven gedrukt” en vervolgens verkondigen om niks te doen voor diegene die dit vandaag nog steeds moeten ondergaan. En misschien nog 1000x erger dan toen.
De stem van de kinderen die hier vandaag aan worden blootgesteld wordt niet gehoord of worden door procedures en instanties vaak monddood gemaakt, cfr. het dossier van het kinderrechtencommissariaat “ het kind weegt te licht’ en de verschillende jaarverslagen van deze zelfde instantie. Maar als dit u zo nauw aan het hart lag, meneer Van Quickenborne, waar was u bij de voorstelling van dit rapport? Nee u was er niet, u was verhinderd. Iemand van uw toenmalig kabinet kwam spreken. Waar was de minister die verantwoordelijk was voor de politiediensten? Die zag ik ook niet. Waar was de pers? NERGENS.
Iedereen loopt ver van dit thema weg. Maar in nasleep van “Godvergeten”, duiken de getuigenissen steeds meer op. Iedereen vind het erg, wenst een hart onder de riem voor deze slachtoffers die nu getuigen en preken lof voor hun topadvocaten. Maar wat doen jullie voor diegene van vandaag? Hebben jullie daar oog voor? Krijgen zij een knuffel? Krijgen zij een onderzoekscommissie zodat op zijn minst hun lijden eindelijk kan stoppen? Hebben zij recht op een topadvocaat die het voor hun opneemt?
En verstop je a.u.b niet achter feit dat u het niet wist of weet. Velen hebben de media, ministers , advocaten en sociale organisaties al aangesproken. Met welk resultaat? Vaak nog meer lijden dan voordien, cfr. de onderzoeken van Apache “Kinderen in gevaar” en zelfs het programma “Recht naar de gevangenis”. Daar waren we met honderdduizend kijkers getuige van de verhalen van diegene die werden opgesloten met deze 6 machthebbers. Zij getuigden quasi één voor één over hoe kindermishandeling hun levensloop heeft beïnvloed en de belangrijke relatie tussen hun jeugdtrauma en hun verschrikkelijke daden daarna. Daar werden enkele prominenten met de neus op de feiten gedrukt, van hoe destructief dit kan zijn voor iemand, maar in het verlengde ook voor de brede maatschappij. Maar, het programma leverde kijkcijfers op en ik hoop op dat er op zijn minst 5 minuten zelfreflectie volgden van degene die deze getuigenissen kregen. Dan heb ik het zowel over deze 6 prominenten die zich vrijwillig lieten opsluiten in het kader van dit programma, de programmamakers in de brede zin van het woord en de kijkers van het programma. Het momentum passeerde zonder meer.
Daarom een pluim aan vele interpellaties van Valerie Van Peel in dit kader. En nee ik heb geen enkele politieke kleur, want elke kleur heeft ongelooflijk goede intenties maar met intenties koop je niks. Dat droogt geen traan. Het stopt geen trauma. Je dient in mijn ogen enkel en alleen worden afgerekend op je daden, zelfs niet op je resultaten.
Dus de vraag van vandaag is gericht aan alle goede mensen: Wat gaan jullie doen? Want if good people do nothing, bad things happen. Kindermishandeling stoppen is geen vouloir, heeft niks te maken met pouvoir, maar is een absolute devoir voor iedereen. Iedereen kan een verschil maken. En een klein verschil in dit kader, maakt voor een individu vaak een wereld van verschil vandaag. En wie weet zelf voor van de maatschappij van later.
Cindy Heremans
